Του Γιώργου Κράλογλου
Να κάνουν τι οι επενδυτές; Να περιμένουν άλλα 20 χρόνια να αλλάξει η αναπτυξιακή νομοθεσία της προηγούμενης 20ετίας; Και άλλα 30 για το φορολογικό;
Δεν πιάσαμε τυχαία το θέμα. Ούτε για να γκρινιάξουμε. Δύο σημαντικά θέματα της επικαιρότητας είναι που μας το έφεραν ξανά στον νου.
Οι περιφερειακές εκλογές, με τις επιλογές των τοπικών αρχόντων της Ελλάδας με τις κομματικές προτεραιότητές τους.
Και οι χθεσινές παρατηρήσεις του ΟΟΣΑ ότι με αυτό το επιχειρηματικό περιβάλλον που διαθέτουμε, να μην περιμένουμε προκοπή στον τόπο μας.
Ας ξεκινήσουμε από τους νέους Περιφερειάρχες, τους Δημάρχους και τους Κοινοτάρχες που αναλαμβάνουν και το τιμόνι στο σκάφος της ανάπτυξης.
Αυτό τέλος πάντων που θεωρούμε ανάπτυξη. Και εκείνο το 3% που βλέπει ο προϋπολογισμός μας για το 2024.
Ποιος από τους νέους κομματικούς Περιφερειάρχες και τοπικούς άρχοντες θα βάλει πάνω-πάνω στην πολιτική του τις ιδιωτικές επενδύσεις στην περιφέρεια του, όταν σήμερα δύσκολα βρίσκεις, στην Ελλάδα, περιφέρεια που δεν θα διεκδικεί αποζημιώσεις, ρυθμίσεις και οικονομικές τακτοποιήσεις.
Οπότε τι; Θα αφήσει το κόμμα τη νομενκλατούρα τους στην όποια περιφέρεια να φροντίσει να ανοίξει δρόμους σε επενδύσεις, ειδικά αν πρόκειται για πολυεθνικές, και θα αφήσει τους δρόμους εκείνους που υποσχέθηκε για να εξασφαλίσει ψήφους;
Ούτε που να το σκέφτεται κανείς.
Αλλά ας πούμε ότι ξεφεύγει κάποιος από τη νέα αυτοδιοίκηση και προσπαθεί να πείσει και τον ντόπιο πληθυσμό για τη σημασία της επένδυσης.
Πώς θα βοηθήσει τον επενδυτή όταν η νομοθεσία για ανάπτυξη (μέσω ιδιωτικών επενδύσεων) έχει σταματήσει το 2004 (!!). Από τότε δε, όλο αναθεωρείται… με νομοσχέδια που βγάζουν όλες οι κυβερνήσεις, οι οποίες δήθεν ανοίγουν πόρτες σε κάθε είδους επένδυση…
Μιλάμε για νόμους “μαϊμούδες”, που περιγράφουν μεν αυτά που δήθεν ήθελε να κάνει η κάθε κυβέρνηση αλλά δεν τα ολοκλήρωσε (ώστε να μπει ο νέος νόμος στη δουλειά…), με αποτέλεσμα να παραμένει σε λειτουργία ο άλλος νόμος. Εκείνος της 20ετίας, που ολοκληρώθηκε (τυχαία και αυτός) το 2004.
Συνεπώς, και να θέλει κάποιος περιφερειάρχης να κάνει κάτι, δεν μπορεί. Δεν τον αφήνει και η νομοθεσία. Και έτσι γυρνάει στους άλλους δρόμους… Αυτούς που του φέρνουν και ψήφους…
Και πάμε στον δεύτερο λόγο. Στη μιζέρια που εντοπίζει ο ΟΟΣΑ στην έκθεσή του για αυτό που αποκαλούμε παραγωγή στην Ελλάδα, σημειώνοντας, ανάμεσα στα πολλά, ότι “…η ελληνική οικονομία κυριαρχείται από μικρές επιχειρήσεις με χαμηλή παραγωγικότητα και περιορισμένες δυνατότητες ανάπτυξης, παρασύροντας τη συνολική παραγωγικότητα. Ο ανταγωνισμός τιμών παραμένει χαμηλός σε πολλές αγορές, ενώ οι ρυθμιστικές επιβαρύνσεις για τη λειτουργία σε ορισμένους βασικούς τομείς εμποδίζουν τους νεοεισερχόμενους. Παράλληλα, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια επιβαρύνουν την ικανότητα του τραπεζικού τομέα να χρηματοδοτήσει επενδύσεις…”.
Τι σημασία έχει και αυτό στις επενδύσεις;
Έχει και μεγάλο μάλιστα. Οι επενδυτικοί συνδυασμοί που χρηματοδοτούν τα ξένα κεφάλαια με συμμετοχές σε νέες επενδύσεις και του εγχώριου επιχειρηματικού δυναμικού δεν λειτουργούν στην Ελλάδα. Αιτία είναι η αποβιομηχάνιση και η αποεπένδυση που κλείνει 15ετία. Περίοδος που δεν κουνιέται φύλλο.
Δεν είναι δυνατόν, συνεπώς, μικρές (βιοτεχνικού επιπέδου) μονάδες, των 4-5 ατόμων, να καλύψουν αυτούς τους συνδυασμούς.
Οι δε πολιτικές προθέσεις (όπως και της σημερινής κυβέρνησης) για αναπτυξιακούς νόμους και αναπτυξιακά κίνητρα, με ικανότητα να μεταβάλουν και το εσωτερικό επενδυτικό τέλμα, θέλουν χρόνο. Τουλάχιστον μια 3ετία να ολοκληρωθούν ώστε να περάσουν και στην περιφέρεια, για εφαρμογή.
Μέχρι τότε λοιπόν. Και μέχρι να ολοκληρωθούν μεταρρυθμίσεις που βεβαίως συνδέονται με την οικονομία και τις επενδύσεις, όπως είναι οι μηχανισμοί απόδοσης δικαιοσύνης (το παρατηρεί και ο ΟΟΣΑ στην έκθεσή του), ποιος θα εμπιστευθεί την αναπτυξιακή πολιτική του τόπου, η οποία βασίζεται σε κίνητρα και στόχους των (από τότε δήθεν) αναπτυξιακών νόμων του 2004; Τους νόμους που διαθέτουν ως “συμβούλους” και σήμερα οι υπεύθυνοι της προσέλκυσης επενδύσεων;
Πηγή: capital.gr
